Od 1981. godine, predsjednik Hosni Mubarak nalazi se na čelu Egipta. Nakon što je godinama parlament Egipta birao samo jednog kandidata za predsjednika, Mubarak je 2005. godine osvojio prve predsjedničke izbore na kojima se kandidiralo više kandidata. Ishod utrke za predsjednika nije dolazio u pitanje jer su njegovi glavni protukandidati značajno zaostali, ali su nevladine grupe saopštile da je bilo neregularnosti tokom glasanja.
Mubarakova vladajuća Nacionalna demokratska partija (NDP) ima većinu u parlamentu. Muslimansko bratstvo, najjača opoziciona partija, ima petinu mjesta u parlamentu. Ova partija je zvanično zabranjena i njeni članovi su često meta hapšenja. Ali, njeni kandidati nastupaju kao nezavisni. Posljednji parlamentarni izbori održani su 2005. godine, a nevladine grupe su se i ovdje žalile na brojne neregularnosti.
Osamdesetjednogodišnji Mubarak nema nasljednika i tek treba da saopšti da li će se kandidovati za šesti šestogodišnji mandate 2011. Špekuliše se da priprema svog sina, Gamala, bivšeg bankara koji trenutno obavlja visoku dužnost u NDP-u. Otac i sin su ovo demantovali. Gamal Mubarak nema vojničku karijeru, za razliku od svoj oca, što analitičari smatraju da može otežati ovu promjenu na vlasti.
Neki analitičari vide Omara Suleimana, šefa obavještajne službe i ključne figure u egipatskim mirovnim naporima na Bliskom istoku, kao mogućeg protukandidata. Egipat je 1979. godine postao prva arapska država koja je potpisala mirovni sporazum sa Izraelom. Ostale arapske države su godinama osuđivale Kairo zbog ovog sporazuma, ali je Mubarak ponovo vratio Egipat u centar zbivanja i preuzeo ulogu regionalnog mirovnog posrednika.
Ali, Egipat je malo toga učinio u zadnje vrijeme te nije uspio da pomiri zavađene palestinske frakcije nakon godine dana razgovora. Mnogi obični Arapi su kritikovali Egipat toko izraelskih napada na Gazu u decembru prošle i januaru ove godine, govoreći da nije dovoljno učinio da pomogne Palestincima kao jedina arapska zemlja koja graniči sa Gazom.
Egipatski mirovni sporazum sa Izraelom doveo je do bliskih veza sa SAD, koje su dale milijarde dolara u vojnoj i drugoj pomoć Egiptu od potpisivanje sporazuma. Te veze zategnute su tokom mandata Georgea W. Busha zbog američke invazije na Irak i njegove politike prema Bliskom istoku. Ali, Mubarak je govorio pozitivno o Obami.
Ekonomske reforme koje su započete 2004. godine privuke su međunarodne investitore i dovele su do rasta od sedam procenata u 2007/2008. Ali, prema podacima UN-a, petina od 76 miliona stanovnika Egipta još uvijek preživljava sa manje od jednog dolara na dan.
Rastuća inflacija i nedostatak subvencija u prošloj godini doveli su do žestokih protesta. Vlada, bojeći se nereda koji su potresli zemlju 1977. godine, odgovorila je povećanjem određenih državnih plata za 30 procenata. Analitičari kažu da je egipatski finansijski sistem preplavnjen gotovinom, što pomaže zemlji da prebrodi kreditnu krizu. Ali, globalno usporavanje ekonomije pogodilo je turizam, izvoz nafte i gasa,prihode od Sueckog kanala te doznake od Egipćana koji žive vani. Procjenjuje se da će ovo uticati na pad rasta od četiri procenta u 2008/2009, što znači da Egipat neće biti u mogućnosti da stvori dovoljno radnih mjesta za mladu populaciju.
Egipat je domovina Muslimanskog bratstva, koji predstavlja inspiraciju za Islamiste širom svijeta te zemlja rođenja Aymana Zawahrija, drugog čovjeka Al Kaide. Vlasti su se 90tih godina borile sa oružanom pobunom Islamista i Egipat je često bio meta islamskih militanata, koji su 1997. godine ubili 58 turista u gradu Luxoru.
Međutim, Egipat je ugušio pobunu a Muslimansko bratstvo se odreklo nasilja, te se fokusiralo na izgradnju narodne podrške kroz socijalne mreže, edukaciju i profesionalne sindikate.
Kairo je dom glavnog sjedišta Sunitskog učenja, Al-Azhar džamije i univerziteta, kojeg vodi veliki šeik Mohamed Sayed Tantawi, kojeg je Mubarak izabrao 1996. Al-Azhar se većinom finansira iz državnog budžeta.
U Egiptu većinom žive muslimani, ali ima i Kršćana, uglavnom Kopta, koji čine 10 procenata ukupne populacije. Odnosi između Muslimana i Kršćana su uglavnom mirni, ali nesuglasice se ponekad javljaju oko zemlje, žena te ostalih pitanja koji povremeno prelaze u nasilje.
Mubarakova vladajuća Nacionalna demokratska partija (NDP) ima većinu u parlamentu. Muslimansko bratstvo, najjača opoziciona partija, ima petinu mjesta u parlamentu. Ova partija je zvanično zabranjena i njeni članovi su često meta hapšenja. Ali, njeni kandidati nastupaju kao nezavisni. Posljednji parlamentarni izbori održani su 2005. godine, a nevladine grupe su se i ovdje žalile na brojne neregularnosti.
Osamdesetjednogodišnji Mubarak nema nasljednika i tek treba da saopšti da li će se kandidovati za šesti šestogodišnji mandate 2011. Špekuliše se da priprema svog sina, Gamala, bivšeg bankara koji trenutno obavlja visoku dužnost u NDP-u. Otac i sin su ovo demantovali. Gamal Mubarak nema vojničku karijeru, za razliku od svoj oca, što analitičari smatraju da može otežati ovu promjenu na vlasti.
Neki analitičari vide Omara Suleimana, šefa obavještajne službe i ključne figure u egipatskim mirovnim naporima na Bliskom istoku, kao mogućeg protukandidata. Egipat je 1979. godine postao prva arapska država koja je potpisala mirovni sporazum sa Izraelom. Ostale arapske države su godinama osuđivale Kairo zbog ovog sporazuma, ali je Mubarak ponovo vratio Egipat u centar zbivanja i preuzeo ulogu regionalnog mirovnog posrednika.
Ali, Egipat je malo toga učinio u zadnje vrijeme te nije uspio da pomiri zavađene palestinske frakcije nakon godine dana razgovora. Mnogi obični Arapi su kritikovali Egipat toko izraelskih napada na Gazu u decembru prošle i januaru ove godine, govoreći da nije dovoljno učinio da pomogne Palestincima kao jedina arapska zemlja koja graniči sa Gazom.
Egipatski mirovni sporazum sa Izraelom doveo je do bliskih veza sa SAD, koje su dale milijarde dolara u vojnoj i drugoj pomoć Egiptu od potpisivanje sporazuma. Te veze zategnute su tokom mandata Georgea W. Busha zbog američke invazije na Irak i njegove politike prema Bliskom istoku. Ali, Mubarak je govorio pozitivno o Obami.
Ekonomske reforme koje su započete 2004. godine privuke su međunarodne investitore i dovele su do rasta od sedam procenata u 2007/2008. Ali, prema podacima UN-a, petina od 76 miliona stanovnika Egipta još uvijek preživljava sa manje od jednog dolara na dan.
Rastuća inflacija i nedostatak subvencija u prošloj godini doveli su do žestokih protesta. Vlada, bojeći se nereda koji su potresli zemlju 1977. godine, odgovorila je povećanjem određenih državnih plata za 30 procenata. Analitičari kažu da je egipatski finansijski sistem preplavnjen gotovinom, što pomaže zemlji da prebrodi kreditnu krizu. Ali, globalno usporavanje ekonomije pogodilo je turizam, izvoz nafte i gasa,prihode od Sueckog kanala te doznake od Egipćana koji žive vani. Procjenjuje se da će ovo uticati na pad rasta od četiri procenta u 2008/2009, što znači da Egipat neće biti u mogućnosti da stvori dovoljno radnih mjesta za mladu populaciju.
Egipat je domovina Muslimanskog bratstva, koji predstavlja inspiraciju za Islamiste širom svijeta te zemlja rođenja Aymana Zawahrija, drugog čovjeka Al Kaide. Vlasti su se 90tih godina borile sa oružanom pobunom Islamista i Egipat je često bio meta islamskih militanata, koji su 1997. godine ubili 58 turista u gradu Luxoru.
Međutim, Egipat je ugušio pobunu a Muslimansko bratstvo se odreklo nasilja, te se fokusiralo na izgradnju narodne podrške kroz socijalne mreže, edukaciju i profesionalne sindikate.
Kairo je dom glavnog sjedišta Sunitskog učenja, Al-Azhar džamije i univerziteta, kojeg vodi veliki šeik Mohamed Sayed Tantawi, kojeg je Mubarak izabrao 1996. Al-Azhar se većinom finansira iz državnog budžeta.
U Egiptu većinom žive muslimani, ali ima i Kršćana, uglavnom Kopta, koji čine 10 procenata ukupne populacije. Odnosi između Muslimana i Kršćana su uglavnom mirni, ali nesuglasice se ponekad javljaju oko zemlje, žena te ostalih pitanja koji povremeno prelaze u nasilje.