Mnogi smatraju da je prije tačno petnaest godina daleke 1990.-te, u intervjuu beogradskom „NIN“-u mitropolit cnogorsko – primorski Amfilohije najavio u kojim će se okvirima kretati njegovo djelovanje na tronu crnogorskih mitropolita. Ta puno puta citirana rečenica glasi: „Služi na čast Miloševiću i vodećim ličnostima Republike Srbije što su shvatili u jednom momentu vitalne interese srpskog naroda. To što je započeto i što je Milošević započeo, ako se produži, onda će uroditi izuzetno bogatim plodovima“. Sociolog i teoretičar religije, Mirko Đorđević, konstatuje da je mitropolit Amfilohije u proteklih 15 godina umjesto crkvenu igrao izrazito političku ulogu u društvu i to, po njegovom sudu, negativnu:
„Dodao bih u ovom momentu još i to da se mitropolit i danas nalazi i to formalno čak na čelu jednog političkog bloka što, čini mi se, nije njegovo mesto. Stvar je u tome što je mitropolit svoju ulogu često shvatao ne kao ulogu crkvenog poglavara koji treba da širi jevanđeosku istinu, nego kao ulogu klasičnog etnarha, što će reći, plemenskog političkog vođe koji se partijski deklariše“.
Uvijek u centru medijske pažnje, zahvaljujući svom vancrkvenom djelovanju, mitropolit Amfilohije oštro je cijepao javno mnijenje. Ostaće zabilježeno da je ranih devedesetih, dok je još bio u ljubavi sa i tad i danas aktuelnom crnogorskom vlašću, u cetinjski manastir na Badnji dan doveo Arkana i njegovu gardu koja je ratovala na prostorima bivše Jugoslavije i koja je sa prozora manastira nišanila na crnogorsku prijestonicu koja je u to vrijeme pružala otpor ratnom ludilu.
Nakon što se aktuelna vlast ’97.godine distancirala od Miloševićeve politike odnosi sa Amfilohijem su polako, ali ne odmah, zbog procjene Demokratske partije socijalista da to nije politički svrsishodno, zahladili. Do definitivnog raskida došlo je nakon što je vladajuća koalicija politiku jasno usmjerila ka projektu nezavisnosti, što je na Badnji dan 2002.godine bio povod mitropolitu da, aludirajući na Đukanovićevu vlast, poruči da: „Prokletog cara Dukljanina treba zakovati za Vezirov most“. Nakon toga vlast se jasno suprotstavila djelovanju mitropolita Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori. Potpredsjednik Skupštine Dragan Kujović, u osvrtu na Amfilohijevu ulogu u crnogorskom društvu, kaže:
„Bio je političar u ime srpskog nacionalizma i ignorant svega što je crnogorsko: crnogorske nacije, crkve, jezika, države. Nema vjeru kad radi na poslu presađivanja svetosavlja na crnogorske svetinje, a ušao je i u poslove remećenja dobrih i skladnih međunacionalnih odnosa postavljanjem one limene crkve na Rumiji. Definitivno, to je čovijek koji je došao da obavi jedan zadatak, ali na sreću to mu nije pošlo za rukom“.
Jednako kao što je i Srpska pravoslavna crkva institucija od najvećeg povjerenja građana i njen poglavar u Crnoj Gori, u svim istraživanjima javnog mnjenja u vrhu je liste političara kojima se najviše vjeruje, odnosno ubjedljivo prvi kod prosrpskog biračkog tijela. Prosrpska opozicija u Crnoj Gori na njegovo petnaestogodišnje djelovanje, kako nam kaže potpredsjednik Srpske narodne stranke Novak Radulović, gleda ovako:
„Srpska narodna stranka misli da ga je sami Bog poslao da pomogne preporodu Crne Gore u vjerskom i duhovnom i nacionalnom smislu. Od nekada potpunog otuđenja i obezboženja Crne Gore kao posljedica komunističke bezbožničke diktature i tiranije, došlo je do vraćanja vjeri i mi mislimo da je njegova misija dar od Boga, a onaj ko dolazi Gospodnjim putevima blagosloven je“.
Mitropolit Amfilohije ostaće upamćen i po samoinicijativnom uvrijedljivom govoru za samog pokojnika, na sahrani srpskog premijera Zorana Đinđića marta 2003.godine, a osim što se u svojim propovijedima često doticao političkih tema Amfilohije je često kritikovao i neke od običaja građanskog društva, kao na primjer, Deda Mraza na koga se osvrnuo i na jutrošnjoj liturgiji:
„Ljudi misle da je dovoljno proglastiti nekog Deda Mraza za svoje božanstvo, vratiti se drevnom mnogoboštvu, jer upravo proslavljanje Deda Mraza koje je danas u modi nije ništa drugo nego je vraćanje drevnom mnogoboštvu i paganstvu“.
Iako je godinama u raznim sporovima sa državnim organima zbog svojih neimarskih radova po crkvenim objektima u Crnoj Gori, ti organi su tek prije dva mjeseca saopštili da je Mitropolija namjerno devastirala više od osamdeset odsto sakralnih objekata, a sukob je kulminirao ljetos postavljanjem metalne crkve na vrhu Rumije, vjekovnom svetilištu svih vjerskih zajednica u Crnoj Gori, što je doživljano i kao atak na multietnički sklad. Istoričar države i crkve Novak Adžić podsjeća i da je za stolovanja Amfilohija na tronu cetinjskih mitropolita broj svještenika u Crnoj Gori enormno povećan:
„Tako da je od ustoličenja mitropolita Amfilohija Radovića, Srpske crkve u Crnoj Gori, koji je uzurpator i okupator na tronu Svetog Petra Cetinjskog, a to je navršenih punih petnaest godina, od nešto više od pedeset sveštenika, danas taj broj narastao na od prilike oko hiljadu persona koji su obukli svešteničku mantiju“.
„Dodao bih u ovom momentu još i to da se mitropolit i danas nalazi i to formalno čak na čelu jednog političkog bloka što, čini mi se, nije njegovo mesto. Stvar je u tome što je mitropolit svoju ulogu često shvatao ne kao ulogu crkvenog poglavara koji treba da širi jevanđeosku istinu, nego kao ulogu klasičnog etnarha, što će reći, plemenskog političkog vođe koji se partijski deklariše“.
Uvijek u centru medijske pažnje, zahvaljujući svom vancrkvenom djelovanju, mitropolit Amfilohije oštro je cijepao javno mnijenje. Ostaće zabilježeno da je ranih devedesetih, dok je još bio u ljubavi sa i tad i danas aktuelnom crnogorskom vlašću, u cetinjski manastir na Badnji dan doveo Arkana i njegovu gardu koja je ratovala na prostorima bivše Jugoslavije i koja je sa prozora manastira nišanila na crnogorsku prijestonicu koja je u to vrijeme pružala otpor ratnom ludilu.
Nakon što se aktuelna vlast ’97.godine distancirala od Miloševićeve politike odnosi sa Amfilohijem su polako, ali ne odmah, zbog procjene Demokratske partije socijalista da to nije politički svrsishodno, zahladili. Do definitivnog raskida došlo je nakon što je vladajuća koalicija politiku jasno usmjerila ka projektu nezavisnosti, što je na Badnji dan 2002.godine bio povod mitropolitu da, aludirajući na Đukanovićevu vlast, poruči da: „Prokletog cara Dukljanina treba zakovati za Vezirov most“. Nakon toga vlast se jasno suprotstavila djelovanju mitropolita Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori. Potpredsjednik Skupštine Dragan Kujović, u osvrtu na Amfilohijevu ulogu u crnogorskom društvu, kaže:
„Bio je političar u ime srpskog nacionalizma i ignorant svega što je crnogorsko: crnogorske nacije, crkve, jezika, države. Nema vjeru kad radi na poslu presađivanja svetosavlja na crnogorske svetinje, a ušao je i u poslove remećenja dobrih i skladnih međunacionalnih odnosa postavljanjem one limene crkve na Rumiji. Definitivno, to je čovijek koji je došao da obavi jedan zadatak, ali na sreću to mu nije pošlo za rukom“.
Jednako kao što je i Srpska pravoslavna crkva institucija od najvećeg povjerenja građana i njen poglavar u Crnoj Gori, u svim istraživanjima javnog mnjenja u vrhu je liste političara kojima se najviše vjeruje, odnosno ubjedljivo prvi kod prosrpskog biračkog tijela. Prosrpska opozicija u Crnoj Gori na njegovo petnaestogodišnje djelovanje, kako nam kaže potpredsjednik Srpske narodne stranke Novak Radulović, gleda ovako:
„Srpska narodna stranka misli da ga je sami Bog poslao da pomogne preporodu Crne Gore u vjerskom i duhovnom i nacionalnom smislu. Od nekada potpunog otuđenja i obezboženja Crne Gore kao posljedica komunističke bezbožničke diktature i tiranije, došlo je do vraćanja vjeri i mi mislimo da je njegova misija dar od Boga, a onaj ko dolazi Gospodnjim putevima blagosloven je“.
Mitropolit Amfilohije ostaće upamćen i po samoinicijativnom uvrijedljivom govoru za samog pokojnika, na sahrani srpskog premijera Zorana Đinđića marta 2003.godine, a osim što se u svojim propovijedima često doticao političkih tema Amfilohije je često kritikovao i neke od običaja građanskog društva, kao na primjer, Deda Mraza na koga se osvrnuo i na jutrošnjoj liturgiji:
„Ljudi misle da je dovoljno proglastiti nekog Deda Mraza za svoje božanstvo, vratiti se drevnom mnogoboštvu, jer upravo proslavljanje Deda Mraza koje je danas u modi nije ništa drugo nego je vraćanje drevnom mnogoboštvu i paganstvu“.
Iako je godinama u raznim sporovima sa državnim organima zbog svojih neimarskih radova po crkvenim objektima u Crnoj Gori, ti organi su tek prije dva mjeseca saopštili da je Mitropolija namjerno devastirala više od osamdeset odsto sakralnih objekata, a sukob je kulminirao ljetos postavljanjem metalne crkve na vrhu Rumije, vjekovnom svetilištu svih vjerskih zajednica u Crnoj Gori, što je doživljano i kao atak na multietnički sklad. Istoričar države i crkve Novak Adžić podsjeća i da je za stolovanja Amfilohija na tronu cetinjskih mitropolita broj svještenika u Crnoj Gori enormno povećan:
„Tako da je od ustoličenja mitropolita Amfilohija Radovića, Srpske crkve u Crnoj Gori, koji je uzurpator i okupator na tronu Svetog Petra Cetinjskog, a to je navršenih punih petnaest godina, od nešto više od pedeset sveštenika, danas taj broj narastao na od prilike oko hiljadu persona koji su obukli svešteničku mantiju“.
