Predstavljanje časopisa “Raspeće srpskog jezika”, na beogradskom sajmu knjiga, propraćeno je i ovakvim govorom: "Po Nikoli Kusovcu, istoričaru umetnosti 'raspeću srpskog jezika prethodilo je usekovanje lovćenske glave' 1969., kada je Njegoš skinut sa Lovćena." Zatim: “Neće da budu Srbi zato što hoće da budu gospodari, gazde u svojoj despotiji, a nje ne može biti bez svoje crkve i svog jezika”, reči su Gojka Đoga, pesnika i člana Odbora za istinu o Radovanu Karadžiću. A predsednik Kulturno-prosvetne zajednice Ljubivoje Ršumović poručio je: “Srpskom jeziku i Srbima je kroz istoriju bivalo teško, ali ovakvu izdaju srpski jezik nikada nije doživio. Neka im je na čast”.
Potez Kulturno-prosvetne zajednice, koja je dodelila Vukovu nagradu otpuštenim nikšićkim profesorima, je logičan, objašnjava dečiji pisac Ljubivoje Ršumović. Nagrada se dodeljuje onima koji se zalažu za čistotu srpskog jezika, kaže Ršumović:
“Za poslove koje su na polzu srpskog naroda u svesrpskom prostoru, kulturnom i drugom, mislim mogu to slobodno da nazovem skandalom, to što se dogodilo sa srpskim jezikom u Crnoj Gori. Smatram to zaista velikom izdajom srpskog jezika ali u krajnjoj liniji bezuspešnom jer oni rade nešto što mislim da ne može imati nikakvog uspeha. Taj napor nikšićkih profesora da odbrane ime srpskog jezika je primer kako se treba ponašati.”
Na drugoj strani, istoričar Nikola Samardžić kaže da je otpuštanje profesora u Nikšiću bio nesmotren potez crnogorskih vlasti i da se tim ljudima manipuliše i u Crnoj Gori i u Srbiji:
“Naravno to u Crnoj Gori su čitav slučaj preuzeli neosrbi ili pseudosrbi okupljeni oko Amfilohija, SNP-a i tog ratnog lobija, dok je očigledno da su oni postali u Beogradu jedan predmet obnova ratne retorike s početka 90-ih, od jednog neorasizma koji poziva ne neke ovdašnje izuzetne kolektivne osobine.”
Uz konstataciju da je jezičko pitanje jedno od najosetljivijih, jer se za jezik vezuju kolektivni identiteti i da podjenaku odgovornost snose i vlast u Crnoj Gori i čitava zajednica, Nikola Smardžić, istoričar i profesor na Filozofskom fakultetu kaže da je u Srbiji karakteristično obesmišljavanje referenduma u Crnoj Gori:
“To je namerno podizanje tenzija vezanih za budućnost odnosa Srbije i Crne Gore, to je obnova istih onih teritorijalnih pretenzija koje je Srbija isticala na početku 90-ih, i to je pokušaj da se produbi razor u crnogorskom društvu i nije slučajno da su se oko Kulturuno-prosvetne zajednice koja je jedna od nereformisanih institucija koje je verovatno trebalo ukinuti kao i tajne službe i štošta još posle 2000-te, nije slučajno da su se isti oni koji su promovisali ratnu politiku i ratne zločine ponovo stavili u pogon kad je potrebno obesmisliti procese kojima većinska Crna Gora ne stoji, da nađe sopstveno mesto i u odnosima u regionu i predstojećoj evropskoj intergraciji.”
*****
Dodjela Vukove nagrade otpuštenim profesorima srpskog jezika iz Nikšića zbog časopisa «Raspeće jezika srpskog», prema književniku Rajku Ceroviću, predstavlja zloupotrebu književne nagrade kao što je Vukova, ali još više od toga predstavlja zloupotrebu nacioonalnih simbola i vrijednosti u Srbiji koji se poklanjaju za dnevno-političke svrhe.
Rajko Cerović izražava čuđenje zbog kompromitacije svega što predstavlja kulturnu i nespornu vrijednost srpskog naroda:
«To je, prije svega, zloupotreba Vukove nagrade, zloupotreba vlastitih nacionalnih vrijednosti i simbola, a sve je to do te mjere jedan identičan folklor. Svud je tu crkva. Vidite, Nikola Kusovac kaže: «usekovanje glave Lovćena». Taj kvazicrkveni jezik, taj kvaziteološki jezik, pa taj folklor čobanski, pa sve to kad se uplete zajedno sa imenima kao što tu Ršumović, Gojko Đogo, Nikola Kusovac i drugi, sve to stvara jedan takav amalgam da, prije svega, izaziva smijeh. Moram vam reći da nekada kada bi u Beogradu se objavilo nešto ovako protiv nekakve institucije ili pojedinca u kulturi Crne Gore drhtalo se u Podgorici, ali sad ovakve akcije koje se beskrajno ponavljaju godinama, a posebno se ubrzavaju u posljednjih 15 godina, izazivaju grohotni smijeh od Podgorice do Cetinja».
Na predstavljanju časopisa «Raspeće jezika srpskog» na 50. beogradskom Sajmu knjige govorili su Nikola Kusovac, Gojko Đogo i Ljubivoje Ršumović, čiji je zajednički stav da je u Crnoj Gori na djelu antisrpsko raspoloženje. Pjesnik Radomir Uljarević vjeruje da dodjela Vukove nagrade otpuštenim profesorima srpskog jezika od strane Kulturno-prosvjetne zajednice Srbije nema veze sa politikom. Uljarević smatra da je nagrada dodijeljena zbog karaktera časopisa da objasni fenomen jezika u Crnoj Gori i rasvijetli taj problem:
«Pazite, i Vuk Karadžić je na neki način iz Nikšića, a i oni su iz Nikšića i oni su, u tom smislu tu ima neke pravde. Verujem da i on ne bi imao ništa protiv ove nagrade. Časopis je zapravo knjiga. To je zbornik eseja i relevantno je u kojoj su formi ti eseji štampani, da li je to u časopisu ili u knjizi, važno je, ako oni odista imaju neku relevanciju naučnu, književnu, onda je i ta nagrada verovatno dodeljena upravo za takav karakter tog časopisa a ne zato što bi se to upotrebljavalo u političke svrhe, jer verujem da taj časopis ima prvobitnu ili osnovnu ideju i zamisao i nameru da objasni taj fenomen ili doprinese razumevanju tog fenomena ili na rasvetljavanju pitanja jezika koje je aktuelno, znamo koliko i ono je samo već politički već vrlo aktuelno. E, sad, verujem da ova stvar ne bi trebalo i ja verujem da nema veze sa politikom.“
Književnik mlađe generacije Ognjen Spahić kaže da na Sajmu knjiga u Beogradu ima niz zanimljivijih stvari nego što su politički incidenti koji će se i ubuduće događati:
«Sajam definitivno neće biti obilježen tom činjenicom i dodjelom jedne marginalne, prije svega i sramno politički konotirane nagrade. To nije nikakva novost. To se na beogradskom Sajmu ponavlja iz godine u godinu od prisustva Srpske pravoslavne crkve na štandovima u hali broj dva, do raznoraznih promocija knjiga Radovana Karadžića, Mirjane Marković, što se dogodilo u prošloj godini. Svaki beogradski Sajam sa sobom vuče poneki interesantan skandal».
Potez Kulturno-prosvetne zajednice, koja je dodelila Vukovu nagradu otpuštenim nikšićkim profesorima, je logičan, objašnjava dečiji pisac Ljubivoje Ršumović. Nagrada se dodeljuje onima koji se zalažu za čistotu srpskog jezika, kaže Ršumović:
“Za poslove koje su na polzu srpskog naroda u svesrpskom prostoru, kulturnom i drugom, mislim mogu to slobodno da nazovem skandalom, to što se dogodilo sa srpskim jezikom u Crnoj Gori. Smatram to zaista velikom izdajom srpskog jezika ali u krajnjoj liniji bezuspešnom jer oni rade nešto što mislim da ne može imati nikakvog uspeha. Taj napor nikšićkih profesora da odbrane ime srpskog jezika je primer kako se treba ponašati.”
Na drugoj strani, istoričar Nikola Samardžić kaže da je otpuštanje profesora u Nikšiću bio nesmotren potez crnogorskih vlasti i da se tim ljudima manipuliše i u Crnoj Gori i u Srbiji:
“Naravno to u Crnoj Gori su čitav slučaj preuzeli neosrbi ili pseudosrbi okupljeni oko Amfilohija, SNP-a i tog ratnog lobija, dok je očigledno da su oni postali u Beogradu jedan predmet obnova ratne retorike s početka 90-ih, od jednog neorasizma koji poziva ne neke ovdašnje izuzetne kolektivne osobine.”
Uz konstataciju da je jezičko pitanje jedno od najosetljivijih, jer se za jezik vezuju kolektivni identiteti i da podjenaku odgovornost snose i vlast u Crnoj Gori i čitava zajednica, Nikola Smardžić, istoričar i profesor na Filozofskom fakultetu kaže da je u Srbiji karakteristično obesmišljavanje referenduma u Crnoj Gori:
“To je namerno podizanje tenzija vezanih za budućnost odnosa Srbije i Crne Gore, to je obnova istih onih teritorijalnih pretenzija koje je Srbija isticala na početku 90-ih, i to je pokušaj da se produbi razor u crnogorskom društvu i nije slučajno da su se oko Kulturuno-prosvetne zajednice koja je jedna od nereformisanih institucija koje je verovatno trebalo ukinuti kao i tajne službe i štošta još posle 2000-te, nije slučajno da su se isti oni koji su promovisali ratnu politiku i ratne zločine ponovo stavili u pogon kad je potrebno obesmisliti procese kojima većinska Crna Gora ne stoji, da nađe sopstveno mesto i u odnosima u regionu i predstojećoj evropskoj intergraciji.”
*****
Dodjela Vukove nagrade otpuštenim profesorima srpskog jezika iz Nikšića zbog časopisa «Raspeće jezika srpskog», prema književniku Rajku Ceroviću, predstavlja zloupotrebu književne nagrade kao što je Vukova, ali još više od toga predstavlja zloupotrebu nacioonalnih simbola i vrijednosti u Srbiji koji se poklanjaju za dnevno-političke svrhe.
Rajko Cerović izražava čuđenje zbog kompromitacije svega što predstavlja kulturnu i nespornu vrijednost srpskog naroda:
«To je, prije svega, zloupotreba Vukove nagrade, zloupotreba vlastitih nacionalnih vrijednosti i simbola, a sve je to do te mjere jedan identičan folklor. Svud je tu crkva. Vidite, Nikola Kusovac kaže: «usekovanje glave Lovćena». Taj kvazicrkveni jezik, taj kvaziteološki jezik, pa taj folklor čobanski, pa sve to kad se uplete zajedno sa imenima kao što tu Ršumović, Gojko Đogo, Nikola Kusovac i drugi, sve to stvara jedan takav amalgam da, prije svega, izaziva smijeh. Moram vam reći da nekada kada bi u Beogradu se objavilo nešto ovako protiv nekakve institucije ili pojedinca u kulturi Crne Gore drhtalo se u Podgorici, ali sad ovakve akcije koje se beskrajno ponavljaju godinama, a posebno se ubrzavaju u posljednjih 15 godina, izazivaju grohotni smijeh od Podgorice do Cetinja».
Na predstavljanju časopisa «Raspeće jezika srpskog» na 50. beogradskom Sajmu knjige govorili su Nikola Kusovac, Gojko Đogo i Ljubivoje Ršumović, čiji je zajednički stav da je u Crnoj Gori na djelu antisrpsko raspoloženje. Pjesnik Radomir Uljarević vjeruje da dodjela Vukove nagrade otpuštenim profesorima srpskog jezika od strane Kulturno-prosvjetne zajednice Srbije nema veze sa politikom. Uljarević smatra da je nagrada dodijeljena zbog karaktera časopisa da objasni fenomen jezika u Crnoj Gori i rasvijetli taj problem:
«Pazite, i Vuk Karadžić je na neki način iz Nikšića, a i oni su iz Nikšića i oni su, u tom smislu tu ima neke pravde. Verujem da i on ne bi imao ništa protiv ove nagrade. Časopis je zapravo knjiga. To je zbornik eseja i relevantno je u kojoj su formi ti eseji štampani, da li je to u časopisu ili u knjizi, važno je, ako oni odista imaju neku relevanciju naučnu, književnu, onda je i ta nagrada verovatno dodeljena upravo za takav karakter tog časopisa a ne zato što bi se to upotrebljavalo u političke svrhe, jer verujem da taj časopis ima prvobitnu ili osnovnu ideju i zamisao i nameru da objasni taj fenomen ili doprinese razumevanju tog fenomena ili na rasvetljavanju pitanja jezika koje je aktuelno, znamo koliko i ono je samo već politički već vrlo aktuelno. E, sad, verujem da ova stvar ne bi trebalo i ja verujem da nema veze sa politikom.“
Književnik mlađe generacije Ognjen Spahić kaže da na Sajmu knjiga u Beogradu ima niz zanimljivijih stvari nego što su politički incidenti koji će se i ubuduće događati:
«Sajam definitivno neće biti obilježen tom činjenicom i dodjelom jedne marginalne, prije svega i sramno politički konotirane nagrade. To nije nikakva novost. To se na beogradskom Sajmu ponavlja iz godine u godinu od prisustva Srpske pravoslavne crkve na štandovima u hali broj dva, do raznoraznih promocija knjiga Radovana Karadžića, Mirjane Marković, što se dogodilo u prošloj godini. Svaki beogradski Sajam sa sobom vuče poneki interesantan skandal».
