Analiza Stratfora, priredila Sabina Čabaravdić
Zapadni Balkan, jedna od evropskih regija, istorijski je dugo bilo područje kojeg su zauzimala veća carstva i kraljevstva. Kraj I svjetskog rata doveo je I do pada Austro-ugarskog carstva i Otomanske imperije, koje su nekako tradiicionalno vladale Balkanom. Nakon toga, Jugoslavija, u kojoj su dominirali Srbi, preuzela je kontrolu nad većim dijelom zapadnog Balkana.
Danas, dvadeset godina nakon raspada SFR Jugoslavije, države Srbija, Hrvatska, Slovenija, Bosna, Crna Gora, Makedonija, Albanija i Kosovo - vratile su se svojim tradicionalnim modelima da im izvana upravljaju druge sile. Ovaj puta Evropska unija i NATO, ali i Rusija, Turska. Vanjske sile opet utječu na balkanske države.
One koje su nekada ranije, u svojoj imperijalnoj fazi bile izuzetno značajne, poput Austrije, Turske i Rusije, danas nisu aktivne u regiji, barem ne na nekadašnji način. Ali još uvijek imaju interese u skladu sa svojim imperativima. Iako su mnogo slabije nego kad su bile carstva, Rusija i Turska doživljavaju preporod. I kao takve ekonomski su aktivne u Regiji - Austrija održava snažnu prisutnost u bankarskom sistemu, Rusija u energetskom sektoru, a Turska je jedna od najvećih trgovinskih i investicijskih partnera. Ovaj će trojac i dalje, modernim finansijskim i ekonomskim interesima biti prisutan u Regiji, kao što je stoljećima bio na drugi način.
Proširene zapadne sile su usložene interakcijom sa SAD, koje su i glavni pokretač NATO-a, a time imaju najvažniju riječ u svim sigurnosnim stvarima. Tu su Njemačka i Francuska kao “glavni vozači” na ekonomskom i političkom polju. Posljednjih se dvadeset godina oblik Evrope promijenio, padom Berlinskog zida, pa su se blokovi ujedinili, a NATO proširio iza nekadašnje “gvozdene zavjese”. Institucije Evropske unije su ušle u zonu Varšavskog pakta i Nesvrstanih, osim u Srbiju.
Jednim okom na Zapad, drugim na Rusiju
Iako je tehnički dio Balkana, kao članica Evropske unije i NATO-a, Slovenija je mnogo snažnije orjentirana prema zemljama srednje i zapadne Evrope nego prema Srbiji i Makedoniji. Hrvatska, članica NATO-a, sa datumom ulaska u EU (juli 2013.godine), dijeli sličnu orjentaciju. Srbija se, međutim, razlikuje od ostatka Regije jer jednim okom gleda na Zapad, a drugim na Rusiju. Iznutra se izjeda pitanjima o Bosni i Kosovu.
Srbija ne dijeli želju da se pobliže integrira s Evropom i zapadnim susjedima, osobito ne pod krovom Evropske unije. A posebno otkad se Hrvatska tako približila Brusselsu, a centri evropske moći traže od Beograda rješenje kosovskog pitanja, Srbiji je Unija sve manje privlačna. Upravo to je, kaže analiza Stratfora, bio jedan od razloga za pobjedu Tomislava Nikolića, jer on baš nije načisto u vezi s evropskim integracijama. Sa svoje strane, ni EU ne žuri pripustiti Srbiju u sve svoje ekonomske i političke dobrobiti.
U sferi sigurnosti, Srbija je i dalje najjača vojna sila na Balkanu, ali od 2009. godine okružena je dvjema novim članicama NATO-a: Hrvatskom i Albanijom. U nekom bližem vremenskom okviru nije izgledna nikakva vojna akcija koju bi Srbija mogla pokrenuti, ali je region, posebno Kosovo područje potencijalne nestabilnosti i malih sukoba. No stepen do kojih bi ti mali sukobi mogli eskalirati ne ovisi toliko o Srbiji koliko o interesima vanjskih sila koje imaju interese na Balkanu.
Zapadni Balkan je regija koja ne bira sama sebi kalup. Profiliraju je drugi na višim nivoima, a regija zadržava neki oblik integriteta. Doba SFR Jugoslavije bilo je jedino vrijeme kada su zemlje zapadnog Balkana bile autonomne. Bila je to čvrsta autonomija koja se nametnula kao neutralna zona izmedju dva bloka “hladnoga rata”. Nikad prije, a ni poslije.
Oblikovanje Regije umnogome će i dalje više zavisiti od vanjskih sila nego od unutarnje dinamike, zbog čega se zapadni Balkan ne može promatrati kao samostalna geopolitička sfera nego kao granično područje kojeg oblikuju vanjske sile.
Zapadni Balkan, jedna od evropskih regija, istorijski je dugo bilo područje kojeg su zauzimala veća carstva i kraljevstva. Kraj I svjetskog rata doveo je I do pada Austro-ugarskog carstva i Otomanske imperije, koje su nekako tradiicionalno vladale Balkanom. Nakon toga, Jugoslavija, u kojoj su dominirali Srbi, preuzela je kontrolu nad većim dijelom zapadnog Balkana.
Danas, dvadeset godina nakon raspada SFR Jugoslavije, države Srbija, Hrvatska, Slovenija, Bosna, Crna Gora, Makedonija, Albanija i Kosovo - vratile su se svojim tradicionalnim modelima da im izvana upravljaju druge sile. Ovaj puta Evropska unija i NATO, ali i Rusija, Turska. Vanjske sile opet utječu na balkanske države.
One koje su nekada ranije, u svojoj imperijalnoj fazi bile izuzetno značajne, poput Austrije, Turske i Rusije, danas nisu aktivne u regiji, barem ne na nekadašnji način. Ali još uvijek imaju interese u skladu sa svojim imperativima. Iako su mnogo slabije nego kad su bile carstva, Rusija i Turska doživljavaju preporod. I kao takve ekonomski su aktivne u Regiji - Austrija održava snažnu prisutnost u bankarskom sistemu, Rusija u energetskom sektoru, a Turska je jedna od najvećih trgovinskih i investicijskih partnera. Ovaj će trojac i dalje, modernim finansijskim i ekonomskim interesima biti prisutan u Regiji, kao što je stoljećima bio na drugi način.
Proširene zapadne sile su usložene interakcijom sa SAD, koje su i glavni pokretač NATO-a, a time imaju najvažniju riječ u svim sigurnosnim stvarima. Tu su Njemačka i Francuska kao “glavni vozači” na ekonomskom i političkom polju. Posljednjih se dvadeset godina oblik Evrope promijenio, padom Berlinskog zida, pa su se blokovi ujedinili, a NATO proširio iza nekadašnje “gvozdene zavjese”. Institucije Evropske unije su ušle u zonu Varšavskog pakta i Nesvrstanih, osim u Srbiju.
Jednim okom na Zapad, drugim na Rusiju
Iako je tehnički dio Balkana, kao članica Evropske unije i NATO-a, Slovenija je mnogo snažnije orjentirana prema zemljama srednje i zapadne Evrope nego prema Srbiji i Makedoniji. Hrvatska, članica NATO-a, sa datumom ulaska u EU (juli 2013.godine), dijeli sličnu orjentaciju. Srbija se, međutim, razlikuje od ostatka Regije jer jednim okom gleda na Zapad, a drugim na Rusiju. Iznutra se izjeda pitanjima o Bosni i Kosovu.
Srbiji je Unija sve manje privlačna. Upravo to je, kaže analiza Stratfora, bio jedan od razloga za pobjedu Tomislava Nikolića.
Srbija ne dijeli želju da se pobliže integrira s Evropom i zapadnim susjedima, osobito ne pod krovom Evropske unije. A posebno otkad se Hrvatska tako približila Brusselsu, a centri evropske moći traže od Beograda rješenje kosovskog pitanja, Srbiji je Unija sve manje privlačna. Upravo to je, kaže analiza Stratfora, bio jedan od razloga za pobjedu Tomislava Nikolića, jer on baš nije načisto u vezi s evropskim integracijama. Sa svoje strane, ni EU ne žuri pripustiti Srbiju u sve svoje ekonomske i političke dobrobiti.
U sferi sigurnosti, Srbija je i dalje najjača vojna sila na Balkanu, ali od 2009. godine okružena je dvjema novim članicama NATO-a: Hrvatskom i Albanijom. U nekom bližem vremenskom okviru nije izgledna nikakva vojna akcija koju bi Srbija mogla pokrenuti, ali je region, posebno Kosovo područje potencijalne nestabilnosti i malih sukoba. No stepen do kojih bi ti mali sukobi mogli eskalirati ne ovisi toliko o Srbiji koliko o interesima vanjskih sila koje imaju interese na Balkanu.
Zapadni Balkan je regija koja ne bira sama sebi kalup. Profiliraju je drugi na višim nivoima, a regija zadržava neki oblik integriteta. Doba SFR Jugoslavije bilo je jedino vrijeme kada su zemlje zapadnog Balkana bile autonomne. Bila je to čvrsta autonomija koja se nametnula kao neutralna zona izmedju dva bloka “hladnoga rata”. Nikad prije, a ni poslije.
Oblikovanje Regije umnogome će i dalje više zavisiti od vanjskih sila nego od unutarnje dinamike, zbog čega se zapadni Balkan ne može promatrati kao samostalna geopolitička sfera nego kao granično područje kojeg oblikuju vanjske sile.
