Crnogorska opozicija je u svega sedam dana povukla dva oprečna poteza.
Dio opozicije predvođen Srpskom narodnom strankom najavio je povratak u skupštinske klupe. U parlamentu će se, nakon šesnaest mjeseci pauze, osim poslanika Srpske narodne stranke, pojaviti i Bulatovićevi SNP-ovci i Perovićevi liberali. Bojkot će nastaviti samo Šoćeva Narodna stranka i Bojovićeva Demokratska srpska stranka. Time je zvanično i definitivno okončan opozicioni bojkot. Završeno je kako je i počelo. Od prvog se dana lideri opozicije nijesu dogovorili ni o metodama, ni o tehnici opozicionog otpora. Sada su tu gdje jesu. Jedni van zgrade parlamenta, drugi unutra, ali ni jedni, ni drugi ne znaju ni zašto su svojevremeno izašli i zašto se sada vraćaju.
No, priča o jedinstvenom djelovanju opozicije izgleda da nije završena. Istog dana, dok se opozicija razbijala po pitanju bojkota, četiri opozicione stranke su hladno najavile novo zajedničko djelovanje. Na inicijativu Socijalističke narodne partije, Srpske narodne stranke, te Narodne stranke i Demokratske srpske stranke, u Nikšiću je krajem protekle sedmice formiran Odbor za zaštitu srpskog jezika. Pobrojane opozicione partije će, kako se navodi u zajedničkom saopštenju, na taj način podržati štrajk nikšićkih profesora srpskog jezika i pružiti im svu političku i pravnu pomoć.
Možda se opoziciji štrajk profesora učinio kao dobra šansa da se zaboravi fijasko parlamentarnog bojkota. Ali, opozicioni lideri su opet pogrešno računali. U realnom životu, na muke će staviti samo štrajkače. Jer, upravo sada se dokazuje ono što vlast odavno tvrdi: da su profesori od početka radili na osnovu partijskih instrukcija i da ne štrajkuju zbog struke, već zbog politike. Opozicionim formiranjem Odbora za zaštitu srpskog jezika profesorima štrajkačima je, ustvari, zalijepljena etiketa običnih opozicionih aktivista. Time je sama opozicija potpisala smrtnu presudu samom štrajku.
Ali nije ovdje riječ samo o tome. Angažujući se povodom štrajka nikšićkih profesora, dio opozicije je konačno docrtao vlastiti portret. Sada je izvjesno. Jedini zajednički imenitelj koji može okupiti parlamentarne opozicione stranke, izuzev Liberalnog saveza, jeste navodna borba za svekoliko ugroženo srpstvo. Ta je politika bila vrlo profitabilna početkom devedesetih godina prošlog vijeka. Ali devedesete su davno prošle. Milošević nije na vlasti, a i Crna Gora je danas drugačija. Birajući opciju klerikalnog srpstva većina opozicionih stranaka u Crnoj Gori je sama sebe zakovala u kavez. Tom politikom nikada neće predstavljati većinsku Crnu Goru. U najboljem slučaju sa tako ekstremnom politikom biće predstavnici samo ekstremnih političkih grupa.
Male prosrpske partije možda i nijesu veliki gubitnici. Bojoviću i Mandiću očito godi ta uloga srpskih vitezova, ali Bulatovićeva Socijalistička narodna partija, kao najveća stranka u opoziciji, strategijski gubi najviše. Umjesto da bude predvodnik socijalnog bunta ili da promoviše program reformi, Bulatović je, pozicionirajući sopstvenu partiju samo kao stranku branitelja srpske ideologije, Socijalističku narodnu partiju odveo na pogrešan put. Limitirao je da nikada ne bude stvarna opasnost vlasti. Naprotiv. Rukovođen isključivo nacionalističkom ideologijom SNP, ali i druge opozicione stranke, postaju zatočenici vlastite politike. Mogu izazvati političku larmu, mogu na toj političkoj matrici uvijek ući u parlament, ali opozicija kojoj su nacija i vjera jedini politički program nije sposobna da sruši crnogorsku vlast. Čak ni onda kada ta vlast radi pogrešno i protiv interesa države koju predstavlja.
I to je već loša vijest za Crnu Goru. Bez opozicije koja može da bude korektna vlasti, vlast postaje gora nego što jeste, a cijelo društvo ostaje zatočenik političke igre u kojoj nema izlaza.
Dio opozicije predvođen Srpskom narodnom strankom najavio je povratak u skupštinske klupe. U parlamentu će se, nakon šesnaest mjeseci pauze, osim poslanika Srpske narodne stranke, pojaviti i Bulatovićevi SNP-ovci i Perovićevi liberali. Bojkot će nastaviti samo Šoćeva Narodna stranka i Bojovićeva Demokratska srpska stranka. Time je zvanično i definitivno okončan opozicioni bojkot. Završeno je kako je i počelo. Od prvog se dana lideri opozicije nijesu dogovorili ni o metodama, ni o tehnici opozicionog otpora. Sada su tu gdje jesu. Jedni van zgrade parlamenta, drugi unutra, ali ni jedni, ni drugi ne znaju ni zašto su svojevremeno izašli i zašto se sada vraćaju.
No, priča o jedinstvenom djelovanju opozicije izgleda da nije završena. Istog dana, dok se opozicija razbijala po pitanju bojkota, četiri opozicione stranke su hladno najavile novo zajedničko djelovanje. Na inicijativu Socijalističke narodne partije, Srpske narodne stranke, te Narodne stranke i Demokratske srpske stranke, u Nikšiću je krajem protekle sedmice formiran Odbor za zaštitu srpskog jezika. Pobrojane opozicione partije će, kako se navodi u zajedničkom saopštenju, na taj način podržati štrajk nikšićkih profesora srpskog jezika i pružiti im svu političku i pravnu pomoć.
Možda se opoziciji štrajk profesora učinio kao dobra šansa da se zaboravi fijasko parlamentarnog bojkota. Ali, opozicioni lideri su opet pogrešno računali. U realnom životu, na muke će staviti samo štrajkače. Jer, upravo sada se dokazuje ono što vlast odavno tvrdi: da su profesori od početka radili na osnovu partijskih instrukcija i da ne štrajkuju zbog struke, već zbog politike. Opozicionim formiranjem Odbora za zaštitu srpskog jezika profesorima štrajkačima je, ustvari, zalijepljena etiketa običnih opozicionih aktivista. Time je sama opozicija potpisala smrtnu presudu samom štrajku.
Ali nije ovdje riječ samo o tome. Angažujući se povodom štrajka nikšićkih profesora, dio opozicije je konačno docrtao vlastiti portret. Sada je izvjesno. Jedini zajednički imenitelj koji može okupiti parlamentarne opozicione stranke, izuzev Liberalnog saveza, jeste navodna borba za svekoliko ugroženo srpstvo. Ta je politika bila vrlo profitabilna početkom devedesetih godina prošlog vijeka. Ali devedesete su davno prošle. Milošević nije na vlasti, a i Crna Gora je danas drugačija. Birajući opciju klerikalnog srpstva većina opozicionih stranaka u Crnoj Gori je sama sebe zakovala u kavez. Tom politikom nikada neće predstavljati većinsku Crnu Goru. U najboljem slučaju sa tako ekstremnom politikom biće predstavnici samo ekstremnih političkih grupa.
Male prosrpske partije možda i nijesu veliki gubitnici. Bojoviću i Mandiću očito godi ta uloga srpskih vitezova, ali Bulatovićeva Socijalistička narodna partija, kao najveća stranka u opoziciji, strategijski gubi najviše. Umjesto da bude predvodnik socijalnog bunta ili da promoviše program reformi, Bulatović je, pozicionirajući sopstvenu partiju samo kao stranku branitelja srpske ideologije, Socijalističku narodnu partiju odveo na pogrešan put. Limitirao je da nikada ne bude stvarna opasnost vlasti. Naprotiv. Rukovođen isključivo nacionalističkom ideologijom SNP, ali i druge opozicione stranke, postaju zatočenici vlastite politike. Mogu izazvati političku larmu, mogu na toj političkoj matrici uvijek ući u parlament, ali opozicija kojoj su nacija i vjera jedini politički program nije sposobna da sruši crnogorsku vlast. Čak ni onda kada ta vlast radi pogrešno i protiv interesa države koju predstavlja.
I to je već loša vijest za Crnu Goru. Bez opozicije koja može da bude korektna vlasti, vlast postaje gora nego što jeste, a cijelo društvo ostaje zatočenik političke igre u kojoj nema izlaza.
