„Neka simbolika je morala da ostane da označi to zlo. Ono što se desilo u tom tunelu i ispred njega – to je glavni nosač koji predstavlja tunel na samom spomeniku, koji je od crnog granita. To je to zlo koje mora da se pokaže i bjelina spomenika treba da označi budućnost i to što će da nadvlada zlo.“
Odluka o podizanju spomenika doneta je nakon višegodišnjih sukoba poslanika u prijepoljskom parlamentu, gde su se oštro sukobljavali stavovi predstavnika bošnjačkih i srpskih partija. Na kraju je postignuta saglasnost da se na obeležju nađu samo imena devetoro ubijenih građana iz opštine Prijepolje, s obzirom da su ostale žrtve ovog zločina bile iz Crne Gore, o čemu razgovaramo sa bratom jednog od ubijenih Bošnjaka, Nailom Kajevićem:
„Nama je, kao porodicama, bilo veoma bitno što su svi odbornici, iako ima više stranaka, glasali za ideju da se spomenik radi u Prijepolju, pošto iz Prijepolja ima najviše putnika koji su se slučajno našli i koji su nastradali. Po meni bi bilo malo nenormalno i neljudski razdvajati te putnike, oni su sudbinom bili dovedeni na to mjesto.“
Podizanje spomenika samo delu žrtava za mnoge je skandalozna i diskriminatorska odluka, jer to budi sumnju da je određenim krugovima u Srbiji i dalje stalo da se skrivaju razmere ovog zločina. Predsednica Helsinškog odbora Sandžaka Semiha Kačar:
„Žrtve iz Štrpca ne smeju biti predmet nikakve manipulacije i instrumentalizacije, ne smeju se nakon svega djeliti po mestu rođenja ili po opštinama biti predmet licitiranja i podvajanja. Oni koji su ih oteli nisu ih po tome djelili niti im je to bilo bitno. Oni su za njih bili isti. Njihovo djeljenje i podizanje pojedinačnih spomenika po opštinama predstavljalo bi njihovo novo stradanje, novu relativizaciju zločina, pokušaj umanjivanja razmera zločina.“
Mada postoji obilje dokaza i svedočenja da su vlasti u Srbiji znale da će doći do otmice putnika u Štrpcima, sudski organi i dalje ne čine dovoljno da bi se rasvetlile sve činjenice oko ovog zločina. U Crnoj Gori je jedino osuđen Nebojša Ranisavljević, a mnogi od kojih su tokom procesa pominjanji kao saučesnici, i dalje su na slobodi. Stoga predsednik nevladine organizacije, Inicijative mladih za ljudska prava, Aleksandar Nosov tvrdi, da će spomenik za postradale biti neka vrsta moralnog ispita za građane Srbije:
„Institucije nisu utvrdile svojim presudama i dokumentima potvrdile da su direkto državni organi Srbije, tadašnje SRJ, učestvovali u tom zločinu. Dakle jedno potpuno institucionalno priznanje i omogućavanje i otvaranje arhive da neki podaci, neki dokumenti, neke naredbe ugledaju svetlost dana, odnosno da javnost i pre svega porodice žrtava imaju prilike da ih vide. Drugi veoma važan momenat je, u svakom slučaju, kultura sećanja, odnosno spomenici jesu jedna politika priznavanja i preuzimanja odgovornosti za teška nedela iz prošlosti, uključujući i Štrpce. To svakako znači da je simbolično važno da na jednom mestu stoje sva imena. I u moralnom i u političkom i u nekakvom pravnom smislu nije korektno da nema svih imena žrtava, to je veoma problematično za kulturu sećanja i uopšte izgradnje jednog drugačijeg sistema vrednosti uopšte u Srbiji.“
Odluka o podizanju spomenika doneta je nakon višegodišnjih sukoba poslanika u prijepoljskom parlamentu, gde su se oštro sukobljavali stavovi predstavnika bošnjačkih i srpskih partija. Na kraju je postignuta saglasnost da se na obeležju nađu samo imena devetoro ubijenih građana iz opštine Prijepolje, s obzirom da su ostale žrtve ovog zločina bile iz Crne Gore, o čemu razgovaramo sa bratom jednog od ubijenih Bošnjaka, Nailom Kajevićem:
„Nama je, kao porodicama, bilo veoma bitno što su svi odbornici, iako ima više stranaka, glasali za ideju da se spomenik radi u Prijepolju, pošto iz Prijepolja ima najviše putnika koji su se slučajno našli i koji su nastradali. Po meni bi bilo malo nenormalno i neljudski razdvajati te putnike, oni su sudbinom bili dovedeni na to mjesto.“
Podizanje spomenika samo delu žrtava za mnoge je skandalozna i diskriminatorska odluka, jer to budi sumnju da je određenim krugovima u Srbiji i dalje stalo da se skrivaju razmere ovog zločina. Predsednica Helsinškog odbora Sandžaka Semiha Kačar:
„Žrtve iz Štrpca ne smeju biti predmet nikakve manipulacije i instrumentalizacije, ne smeju se nakon svega djeliti po mestu rođenja ili po opštinama biti predmet licitiranja i podvajanja. Oni koji su ih oteli nisu ih po tome djelili niti im je to bilo bitno. Oni su za njih bili isti. Njihovo djeljenje i podizanje pojedinačnih spomenika po opštinama predstavljalo bi njihovo novo stradanje, novu relativizaciju zločina, pokušaj umanjivanja razmera zločina.“
Mada postoji obilje dokaza i svedočenja da su vlasti u Srbiji znale da će doći do otmice putnika u Štrpcima, sudski organi i dalje ne čine dovoljno da bi se rasvetlile sve činjenice oko ovog zločina. U Crnoj Gori je jedino osuđen Nebojša Ranisavljević, a mnogi od kojih su tokom procesa pominjanji kao saučesnici, i dalje su na slobodi. Stoga predsednik nevladine organizacije, Inicijative mladih za ljudska prava, Aleksandar Nosov tvrdi, da će spomenik za postradale biti neka vrsta moralnog ispita za građane Srbije:
„Institucije nisu utvrdile svojim presudama i dokumentima potvrdile da su direkto državni organi Srbije, tadašnje SRJ, učestvovali u tom zločinu. Dakle jedno potpuno institucionalno priznanje i omogućavanje i otvaranje arhive da neki podaci, neki dokumenti, neke naredbe ugledaju svetlost dana, odnosno da javnost i pre svega porodice žrtava imaju prilike da ih vide. Drugi veoma važan momenat je, u svakom slučaju, kultura sećanja, odnosno spomenici jesu jedna politika priznavanja i preuzimanja odgovornosti za teška nedela iz prošlosti, uključujući i Štrpce. To svakako znači da je simbolično važno da na jednom mestu stoje sva imena. I u moralnom i u političkom i u nekakvom pravnom smislu nije korektno da nema svih imena žrtava, to je veoma problematično za kulturu sećanja i uopšte izgradnje jednog drugačijeg sistema vrednosti uopšte u Srbiji.“
