Na dan kada je Evropa obilježavala pobjedu nad fašizmom, dio crnogorskih ratnih veterana pokazao je dubinu ovdašnjih podjela. Grupa partizanskih boraca koji se zalažu za zajedničku državu položila je 8. maja samostalno cvijeće na spomenik partizanu-borcu na brdu Gorica. Jugoslovenska opcija boraca Crne Gore, kako sami sebe nazivaju, demonstrativno je odbila da se pomiješa sa svojim kolegama, partizanima koji su pristalice samostalne Crne Gore.
Tako je nova mržnja zasjenila stara prijateljstva i dovela do apsurda: dio crnogorskih partizana bespogovorno se zalaže se za opstanak zajedničke države u kojoj bi antifašistička borba bila izjednačena sa četničkim pokretom, kao što je to u Srbiji već urađeno. Dakle, dio nekadašnjih komunista koji su obnovili ime Crne Gore sada su u savezu sa onima koji ne priznaju postojanje crnogorske nacije i države. A sve to, navodno, zbog palih drugova i u slavu njihove žrtve.
I mitropolit Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori Amfilohije na svoj način je progovorio o žrtvovanju. Deklamujući opijelo majci Radovana Karadžića mitropolit crnogorsko-primorski je njenu žrtvu uzdigao do neba. Majku haškog optuženika Karadžića - čovjeka koji se osnovano sumnjiči da je odgovoran za smrt desetine hiiljada ljudi u Bosni – srpski mitropolit je stavio u red znamenitih ličnosti, poput majke Jugovića ili majke Rada Tomova Njegoša...
Tako se crkveni velikodostojnik pokazao nedostojnim uzvišenog čina sahrane: kao i prilikom ispraćaja Zorana Đinđića i sada je mitropolit Amfilohihje završni govor pretvorio u banalnu političku govoranciju dovodeći u isti ravan fašizam, komunizam i savremeni međunarodni poredak.
Da je moguć spoj komunizma, fašizma i međunarodnog poretka pokazalo se sljedećeg dana, opet u Podgorici, na tribini koju su organizovali beogradski i podgorički Pokret za zajedničku državu. Tu je, u prisustvu Zorana Žižića, Gorana Danilovića, Ranka Kadića i opet mitropolita Amfilohija Radovića – uz podršku pojedinih stranih eksperata iz Kanade, Sjedinjenih američkih država i Njemačke – stručno utvrđeno: Crnogorci ne postoje, crnogorska nacija i jezik su izmišljeni a crnogorska samostalna država bila bi raskomadana i lak plijen Muslimana i Albanaca... Sve je na kraju začinio američki publicista dr Tomas Fleming proglašavajući sve one koji se osjećaju Crnogorcima – zrelim za ludnicu. Tako je – po sred glavnog grada Crne Gore, skup o zajedničkoj državi pretvoren u samit pristalica savremenog aparthejda.
Opisani događaji nijesu izolovani slučajevi političke patologije već dio slike današnje Crne Gore u kojoj se, kao u negativu, naopako ispoljava realnost - ono što je crno, postaje bijelo i obratno. Nekadašnji borci protiv fašizma postali su danas saborci imeprijalnih uzurpatora, pojedine pristalice zajedničke države pretvorili su se u negatore Crne Gore, a istaknuta sveštena lica postala su zagovornici ideologije krvi i tla... U tu sliku uklapaju se i čelnici crnogorske vlasti: oni uporno govore o obnavljanju crnogorske državnosti a sami odgađaju i ne raspisuju referndum, govore o boljem životu a žure da dokrajče i privatizuju državu...Đukanović, Vujanović i Marović moraju znati: nečinjenje je – u slučaju crnogorskog refernduma - jednako zlom činjenju.
Stvari su dakle jasne: ako zvanična Podgorica ne napravi prva potez napraviće Brisel. Fali još samo da Havijer Solana otvoreno krene u borbu protiv crnogorskog referenduma zajedno sa srpskim nacionalističkim strankama. Tada bi slika sa negativa bila dovršena: samostalna Crna Gora bila bi osujećena za račun opstanka male-velike Srbije, a sve pod geslom - stabilnost i mir na Balkanu.
Naravno, bilo bi to ponavljanje istorije koja dovodi do novih sukoba. I zato, kad se priča o budućnosti Crne Gore sasvim je jasno: jedina tačka koja znači početak raspleta je referendum kao konsenzus. Sve ostalo je ponavljanje kruga.
Tako je nova mržnja zasjenila stara prijateljstva i dovela do apsurda: dio crnogorskih partizana bespogovorno se zalaže se za opstanak zajedničke države u kojoj bi antifašistička borba bila izjednačena sa četničkim pokretom, kao što je to u Srbiji već urađeno. Dakle, dio nekadašnjih komunista koji su obnovili ime Crne Gore sada su u savezu sa onima koji ne priznaju postojanje crnogorske nacije i države. A sve to, navodno, zbog palih drugova i u slavu njihove žrtve.
I mitropolit Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori Amfilohije na svoj način je progovorio o žrtvovanju. Deklamujući opijelo majci Radovana Karadžića mitropolit crnogorsko-primorski je njenu žrtvu uzdigao do neba. Majku haškog optuženika Karadžića - čovjeka koji se osnovano sumnjiči da je odgovoran za smrt desetine hiiljada ljudi u Bosni – srpski mitropolit je stavio u red znamenitih ličnosti, poput majke Jugovića ili majke Rada Tomova Njegoša...
Tako se crkveni velikodostojnik pokazao nedostojnim uzvišenog čina sahrane: kao i prilikom ispraćaja Zorana Đinđića i sada je mitropolit Amfilohihje završni govor pretvorio u banalnu političku govoranciju dovodeći u isti ravan fašizam, komunizam i savremeni međunarodni poredak.
Da je moguć spoj komunizma, fašizma i međunarodnog poretka pokazalo se sljedećeg dana, opet u Podgorici, na tribini koju su organizovali beogradski i podgorički Pokret za zajedničku državu. Tu je, u prisustvu Zorana Žižića, Gorana Danilovića, Ranka Kadića i opet mitropolita Amfilohija Radovića – uz podršku pojedinih stranih eksperata iz Kanade, Sjedinjenih američkih država i Njemačke – stručno utvrđeno: Crnogorci ne postoje, crnogorska nacija i jezik su izmišljeni a crnogorska samostalna država bila bi raskomadana i lak plijen Muslimana i Albanaca... Sve je na kraju začinio američki publicista dr Tomas Fleming proglašavajući sve one koji se osjećaju Crnogorcima – zrelim za ludnicu. Tako je – po sred glavnog grada Crne Gore, skup o zajedničkoj državi pretvoren u samit pristalica savremenog aparthejda.
Opisani događaji nijesu izolovani slučajevi političke patologije već dio slike današnje Crne Gore u kojoj se, kao u negativu, naopako ispoljava realnost - ono što je crno, postaje bijelo i obratno. Nekadašnji borci protiv fašizma postali su danas saborci imeprijalnih uzurpatora, pojedine pristalice zajedničke države pretvorili su se u negatore Crne Gore, a istaknuta sveštena lica postala su zagovornici ideologije krvi i tla... U tu sliku uklapaju se i čelnici crnogorske vlasti: oni uporno govore o obnavljanju crnogorske državnosti a sami odgađaju i ne raspisuju referndum, govore o boljem životu a žure da dokrajče i privatizuju državu...Đukanović, Vujanović i Marović moraju znati: nečinjenje je – u slučaju crnogorskog refernduma - jednako zlom činjenju.
Stvari su dakle jasne: ako zvanična Podgorica ne napravi prva potez napraviće Brisel. Fali još samo da Havijer Solana otvoreno krene u borbu protiv crnogorskog referenduma zajedno sa srpskim nacionalističkim strankama. Tada bi slika sa negativa bila dovršena: samostalna Crna Gora bila bi osujećena za račun opstanka male-velike Srbije, a sve pod geslom - stabilnost i mir na Balkanu.
Naravno, bilo bi to ponavljanje istorije koja dovodi do novih sukoba. I zato, kad se priča o budućnosti Crne Gore sasvim je jasno: jedina tačka koja znači početak raspleta je referendum kao konsenzus. Sve ostalo je ponavljanje kruga.
