Dan Državnosti Srbije samo je jedan u nizu zvaničnih praznika ili značajnih državnih datuma koji se poklapaju sa ‘crvenim slovima’ u kalendaru Srpske pravoslavne crkve, tako da su liturgiji u Orašcu prisustvovali najviši državni i crkveni zvaničnici. Bez obzira što je Sretenje jedan od najstarijih hrišćanskih praznika, taj dan je odabran za glavni državni praznik s obzirom da je tog datuma podignut Prvi srpski ustanak, što se smatra začetkom moderne srpske državnosti. No tu nije kraj, jer je poslednji srpski ustav donet na Mitrovdan, rezolucija o Kosovu izglasana na Aranđelovdan, a za državne praznike proglašeni su dan Svetog Save i Vodovdan. Stoga istoričar Miodrag St. Protić u svemu tome vidi ne tako uspešno podržavanje običaja iz nekih dalekih vremena:
“To jeste naša tradicija, ali treba voditi da je ona svojevremeno proistekla iz sasvim praktičnih potreba. U 19. veku sabori i skupštine održavale su se na velike verske praznike zato što se tada nije radilo, pa su se tih dana donosile najznačajnije odluke za državu. U današnje vreme na tome se sve više insistira, pa se gleda da se državne odluke podudaraju sa verskim datumima. To izgleda nametnuto i izveštačeno, jer ono što je imalo smisla pre jednog veka, u današnje vreme deluje arhaično.”
Novi Zakon o državnim praznicima usvojen je u Srbiji neposredno nakon petooktobarskih promena. Umesto brojnih datuma koji su slavili velike bitke i ustanke socijalističke Jugoslavije, nove vlasti su se umnogome oslonile upravo na crkvene praznike, u čemu sociolog religije Mirko Đorđević primećuje i znatan upliv političkog marketinga:
“Crkva koja slavi Sretenje šalje poruku da se ona pita za državu, naciju i državnu politiku, a mi živimo u klerikalizovanoj atmosferi s obzirom da su crkva i država u poslednjih dvadesetak godina skoro sasvim srasle.”
Preklapanje državnih sa verskim praznicima u zemlji koja se deklariše kao laička država više je nego upadljivo, tim pre, što u Srbiji žive brojne nacionalne manjine i različite etničke zajednice. Stoga nemali deo građana ove zemlje ima problem da Srbiju prepozna kao svoju državu, o čemu razgovaramo sa novosadskim sociologom Laslom Vegelom:
“Sama Vlada se deklariše da se treba što više približavati Srpskoj pravoslavoj crkvi, i ta koncepcija se dosta konsekventno sprovodi. Naravno to nije dobro ni za državu ni za crkvu, a posebno za njene građane. To postaje poseban problem za manjine, jer državni praznici, zahvaljujući verskim konotacijama, dobijaju neku vrstu ‘duplih’ značenja. Stoga bi trebalo razdvojiti državne od verski praznika. To bi bilo najbolje i za državu i za crkvu.”
“To jeste naša tradicija, ali treba voditi da je ona svojevremeno proistekla iz sasvim praktičnih potreba. U 19. veku sabori i skupštine održavale su se na velike verske praznike zato što se tada nije radilo, pa su se tih dana donosile najznačajnije odluke za državu. U današnje vreme na tome se sve više insistira, pa se gleda da se državne odluke podudaraju sa verskim datumima. To izgleda nametnuto i izveštačeno, jer ono što je imalo smisla pre jednog veka, u današnje vreme deluje arhaično.”
Novi Zakon o državnim praznicima usvojen je u Srbiji neposredno nakon petooktobarskih promena. Umesto brojnih datuma koji su slavili velike bitke i ustanke socijalističke Jugoslavije, nove vlasti su se umnogome oslonile upravo na crkvene praznike, u čemu sociolog religije Mirko Đorđević primećuje i znatan upliv političkog marketinga:
“Crkva koja slavi Sretenje šalje poruku da se ona pita za državu, naciju i državnu politiku, a mi živimo u klerikalizovanoj atmosferi s obzirom da su crkva i država u poslednjih dvadesetak godina skoro sasvim srasle.”
Preklapanje državnih sa verskim praznicima u zemlji koja se deklariše kao laička država više je nego upadljivo, tim pre, što u Srbiji žive brojne nacionalne manjine i različite etničke zajednice. Stoga nemali deo građana ove zemlje ima problem da Srbiju prepozna kao svoju državu, o čemu razgovaramo sa novosadskim sociologom Laslom Vegelom:
“Sama Vlada se deklariše da se treba što više približavati Srpskoj pravoslavoj crkvi, i ta koncepcija se dosta konsekventno sprovodi. Naravno to nije dobro ni za državu ni za crkvu, a posebno za njene građane. To postaje poseban problem za manjine, jer državni praznici, zahvaljujući verskim konotacijama, dobijaju neku vrstu ‘duplih’ značenja. Stoga bi trebalo razdvojiti državne od verski praznika. To bi bilo najbolje i za državu i za crkvu.”
